آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده