قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
