گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
شب در دل خویش جستجویی کردیم
در اشک دوباره شستشویی کردیم
آن مرغ که پر زند به بام و در دوست
خواهد که دهد سر به دم خنجر دوست
ای نابترین معانی واژۀ خوب
ای جوشش خون گرمتان شهر آشوب
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
بیا به خانۀ آلالهها سری بزنیم
ز داغ با دل خود حرف دیگری بزنیم
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
صبح بیتو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بیتو حتّی مهربانی حالتی از کینه دارد
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
چشمههای خروشان تو را میشناسند
موجهای پریشان تو را میشناسند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
