آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود