شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
