او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
از باغ میبرند چراغانیات کنند
تا کاج جشنهای زمستانیات کنند
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سهشنبه شب قم شروع شد
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را