روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
