خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
خبر رسید که در بند، جاودان شده‌ای
ز هر کرانه گذشتی و بی‌کران شده‌ای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانه‌ات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
