ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
