ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
