وقتی در خانۀ علی میلرزد
دنیا به بهانۀ علی میلرزد
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند