روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت