دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
