ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
