غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
ما بی‌تو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
بی‌مرگ سواران شب حادثه‌هایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت
