در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچهای نشست که سر منزل تو بود
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید