آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
شروع نامه‌ام نامی کریم است
که بسم‌الله الرحمن الرحیم است
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
قیامت غم تو کمتر از قیامت نیست
در این بلا، منِ غمدیده را سلامت نیست
در جام دیده اشک عزا موج می‌زند
در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفته‌ایم که غرق خجالتیم
