ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
در جام دیده اشک عزا موج می‌زند
در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفته‌ایم که غرق خجالتیم
