آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ همسفران بر امام شد
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود
جهان، مسخّر روح بزرگوار تو بود
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم