بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
مثل پرندهای که بیبال و پر بماند
فرزند رفته باشد اما پدر بماند
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
فکر میکردم که قدری استخوان میآورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان میآورند
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود