شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
