خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
