وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
