ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
