غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
آدم در این کرانه دلش جای دیگری‌ست
این خاک، کربلای معلای دیگری‌ست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
