شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
