تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
