وقتی در خانۀ علی می‌لرزد
دنیا به بهانۀ علی می‌لرزد
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
