شب در دل خویش جستجویی کردیم
در اشک دوباره شستشویی کردیم
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
آن مرغ که پر زند به بام و در دوست
خواهد که دهد سر به دم خنجر دوست
ای ناب‌ترین معانی واژۀ خوب
ای جوشش خون گرمتان شهر آشوب
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
بیا به خانۀ آلاله‌ها سری بزنیم
ز داغ با دل خود حرف دیگری بزنیم
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
صبح بیتو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد
بیتو حتّی مهربانی حالتی از کینه دارد
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
