خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
