چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
