میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
