غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
