روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده