هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
همیشه سفرهاش وا بود با ما مهربانی کرد
هزاران بار آزردیمش اما مهربانی کرد
در آن تاریک، دل میبُرد ماه از عالم بالا
گرامی باد این رخشنده، این تابان بیهمتا
عشق تو کوچهگرد کرد مرا
این منِ از همیشه تنهاتر
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بیخواب
کجا سُکری که اینجا هست، در خُم میشود پیدا؟
بگو مستی ما از دور چندم میشود پیدا
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
دنبال چهای؟ ای دل در دام ِ فریب!
از کربوبلا تو را همین نکته نصیب:
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
این همه آیینگی از انعکاس آه کیست؟
چشمهها در رودرود غصۀ جانکاه کیست؟
بر خاکی از اندوه و غربت سر نهادهست
بر نیزهٔ تنهایی خود تکیه دادهست
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید