پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
بیدل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود