عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگری‌ست
با من عجیب دغدغۀ گریه‌آوری‌ست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرم‌ْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
