میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
لحظهاى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّتها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حقنما را
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی