چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
همّت ای جان که دل از بند هوا بگشاییم
بال و پر سوی سعادت چو هما بگشاییم
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم