گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را