خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
مست از غم توام غم تو فرق می‌کند
محو توام که عالم تو فرق می‌کند
