ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد
ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
گوش کن گوش، صدای نفسی می‌آید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی می‌آید
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
