ز عمق حنجره بر بام شب اذان می‌گفت
حدیث درد زمین را به آسمان می‌گفت
خوش باد نوایی که تواَش نغمه‌زن آیی!
صد سینه صدف داری اگر در سخن آیی!
اگرچه غايبى، امّا حضورِ تو پيداست
چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
