دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
