رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جان‌ها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
روشن از روی تو آفاق جهان می‌بينم
عالم از جاذبه‌ات در هيجان می‌بينم
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت
