تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
