تابید بر زمین
نوری از آسمان
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را