در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
