خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
ای صبر تو چون كوه در انبوهی از اندوه
طوفانِ برآشفتهٔ آرام وزیده
وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی
«تا با تو بگویم غم شب‌های جدایی»
