ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
ای صبر تو چون كوه در انبوهی از اندوه
طوفانِ برآشفتهٔ آرام وزیده
وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی
«تا با تو بگویم غم شب‌های جدایی»
